Ook in onze regio zijn na de tweede wereldoorlog veel mensen geëmigreerd. De economie lag destijds nog op zijn gat en de dreiging van weer een oorlog was reëel. De tweede wereldoorlog had veel leed gebracht, ook in deze regio. Ik herinner me het verhaal nog dat drie van mijn ooms opgepakt werden voor dwangarbeid in Duitsland. Onderweg werd de trein door de geallieerden beschoten waardoor sommigen, waaronder mijn ooms Wiel en Joep Wijnen konden ontsnappen. Han Wijnen (de jongste) lukte dat ook maar werd korte tijd later weer opgepakt en afgevoerd naar Wupperthal, waar hij tewerkgesteld werd. Ze zijn uiteindelijk gelukkig weer allemaal thuis gekomen. Er was geen telefoon zodat je even kon bellen waar iedereen was, dus men verkeerde toen in het totale ongewisse. Op mijn vraag hoe oma (zij was al sinds 1939 weduwe) hiermee omging zei mijn moeder: ‘Oma zei altijd: dn Heer zorgt er wel voor dat ze terug komen’. Een onvoorwaardelijk geloof hielp de mensen destijds om door deze periode heen te komen. Na de oorlog besloot Han Wijnen met zijn vrouw Grada van de Munckhof de grote stap te wagen en naar Australië te gaan. Ze wisten waarschijnlijk nog maar half waar dat land lag en wat hun daar te wachten stond. Ook de Engelse taal beheersten ze maar zeer beperkt. Toch durfden ze met vele anderen uit deze regio de stap in het ongewisse aan. Wat ook mee ging op de reis waren een groot heilighart en een Maria beeld, beide gekregen van Han zijn moeder. Moeder dacht waarschijnlijk dat deze beelden hen er altijd aan zouden herinneren dat ze vroom moesten blijven ook in den vreemde. Uiteindelijk belandden ze in de buurt van Melbourne waar ze samen een aannemersbedrijfje runden. Wel bleven ze jammer genoeg kinderloos. Wij zijn er net zoals veel andere familieleden een paar keer op bezoek geweest en werden er echt in de watten gelegd. Elke keer viel me de prominente plaats van de heilige beelden in huis op. Ze waren nog steeds diep gelovig, dus was zijn moeders wens uitgekomen. In 2007 wilde Oom Han terug naar Limburg, ook omdat tante inmiddels een ernstige vorm van Alzheimer had. Alleen reizen ging niet meer, vandaar dat wij hen tijdens deze reis begeleid hebben. Ook de beelden gingen mee en als eerste de verhuiskist in, om na meer dan 50 jaar weer mee terug naar huis te gaan. Oom en tante hebben nog wat jaren hier kunnen wonen. Tante later weliswaar in het verpleegtehuis want thuis wonen ging niet meer. Oom Han ging nog elke week trouw naar zijn geboortehuis waar mijn moeder (zijn zuster) nog woonde. Daar is hij na een bezoek en de woorden “hojje Marie” ten val gekomen en een paar dagen later overleden. Ook tante is enige jaren later overleden. Oom zijn as is uitgestrooid bij zijn ouderlijk huis in Melderslo, die van tante bij haar ouderlijk huis op de Zwarte Plak in America. Zo zijn ze beide weer thuis, samen met de beelden. Na hun overlijden hebben wij de beelden gekregen die nu een prominente plaats in ons huis hebben.
Twan en Nell Hoeijmakers