Hallo iedereen. Mijn naam is Claudia van Gool, ik ben 23 jaar oud en ik woon op de Veerweg in Broekhuizen. Mijn vader vroeg me of ik voor de Minikoerier wat wilde schrijven over mezelf en over mijn internationale achtergrond, en ik greep die gelegenheid graag aan, vooral ook omdat ik net begonnen ben aan een blog over mijn leven en dit is meteen een mooie eerste post.
Ik ben trots op mijn bijzonder levensverhaal. Ik ben geboren in Bangkok, Thailand, als dochter van een Bangladeshi moeder en een Nederlandse vader. Ik was pas een paar dagen oud toen ik mijn eerste paspoort kreeg en we naar Bangladesh vlogen om mijn familie te ontmoeten.
Vanwege mijn vaders werk hebben we over de hele wereld gezworven en veel landen bezocht van de ene kant van de wereld naar de andere. Maar hoewel we op verschillende continenten gewoond hebben, hebben wij, en vooral ik, toch de meeste tijd doorgebracht in Afrika.
Het opgroeien als “internationaal kind” heeft mijn ogen geopend voor veel verschillende culturen, religies, normen en waarden en ik ben dankbaar voor al die ongelofelijke ervaringen en voor alle vrienden van over de hele wereld die ik heb ontmoet. Hier zijn twee foto’s van twee internationale scholen waar ik op heb gezeten, één in Bangladesh en één in Oeganda:
Ik heb het altijd geweldig interessant gevonden om op te groeien tussen mensen uit verschillende landen en van verschillende culturen, en tot op de dag van vandaag heb ik regelmatig contact met vrienden over de hele wereld. Het kan goed zijn dat ik ‘s morgens praat met een vriendin in India, ‘s middags met een vriend in Oeganda en ‘s avonds met een vriendin in Canada, alles op dezelfde dag.
Een belangrijke levensles die ik hiervan heb geleerd is om mensen niet te beoordelen op basis van hun haar, huidskleur of kleur van de ogen en ik zou graag willen dat meer mensen de wereld zo zouden zien. Je kunt van iedereen wat leren, ongeacht zijn of haar lengte, leeftijd, geslacht, cultuur, godsdienst, achtergrond of financiële situatie.
Het enige minpunt aan mijn levensverhaal is dat het zeer moeilijk is om aan te geven wat mijn “thuis” is. Wat is “thuis”? Is het waar je geboren bent? Nee, want ik voel me niet thuis in Thailand, ik ben daar alleen maar geboren. Is “thuis” waar je moeder of vader is geboren en opgegroeid? Nee, want ik voel me in allebei die landen ook niet thuis. De langste periode in mijn leven heb ik in Oeganda gewoond, ongeveer 10 jaar, maar ik ben toch geen Oegandees.
De vraag “waar kom je vandaan?” of “waar voel je je thuis?“ is voor mij altijd moeilijk te beantwoorden geweest. Ik zou simpelweg kunnen antwoorden dat ik me het beste thuis voel in Oost-Afrika, omdat ik daar de meeste tijd heb doorgebracht, maar door al mijn reizen en door alle mensen die ik heb ontmoet is me uiteindelijk duidelijk geworden dat “thuis” is “ik zelf”. Ik heb innerlijke rust gevonden omdat ik mezelf gevonden heb. Ik ben een wereldreiziger en de aarde is mijn thuis. Ik heb veel tijd besteed aan het uitzoeken waar ik toe behoor, maar wat is “behoren”? We behoren allemaal tot de aarde en die gedachte heeft me de vrijheid gegeven om me overal waar ik ook ben op mijn gemak te voelen.
Momenteel ben ik in Nairobi, Kenia en ik heb het hier geweldig naar mijn zin. Ik was van plan om in de zomervakantie naar Nederland te komen, maar momenteel zijn alle internationale vluchten gecanceld, dus ik blijf maar rustig hier tot alles weer veilig is.
Ik hoop dat iedereen die dit leest veilig en gezond is. Als je mij weer eens ziet in Broekhuizen, zeg dan gerust “hallo” of zwaai naar me, en dan zwaai ik en zeg ik “hallo” terug